Waarom gaan we niet duidelijk in op de mogelijke gevaren in het contact tussen kind en hond? Waarom laten we kinderen zelf beslissen of de hond er vandaag wel of geen zin in heeft om geaaid te worden? Waarom mag het kind bij de hond in de mand terwijl we eigenlijk weten dat we dit beter niet toe kunnen laten?
We hebben hele duidelijke regels rondom gevaren zoals vuur, elektriciteit, messen, water, gif ed. We zijn hierin naar kinderen heel zwart-wit. Het is heel gevaarlijk en je blijft er vanaf PUNT. We zorgen we dat kinderen niet met hun vingers in het stopcontact komen door er speciale beschermers in te plaatsen, we maken we haakjes op onze kastjes, zodat ze niet aan de schoonmaakmiddelen kunnen komen.
We doen dit uit liefde, verantwoording en veiligheid voor onze kinderen.
We weten dat we niet van kinderen kunnen verwachten dat ze een inschatting kunnen maken of ze misschien wel of niet over kunnen steken, omdat de afstand korter is, de auto zachter rijdt. Je wilt niet dat ze het risico lopen dus laat je ze stoppen, onafhankelijk van welke randvoorwaarden er zijn. Naarmate een kind ouder wordt en meer gewend raakt, zul je de touwtjes iets meer laten vieren en ze meer nuances leren.
Over bovenstaande gevaren zijn we als ouder dus heel erg duidelijk, maar als het neerkomt op honden verwachten we vaak dat kinderen zelf leren kijken naar de gemoedstoestand van hond.
Hier thuis is de afspraak dat we andere honden op straat niet aaien, hoe lief ze ook zijn en ook als de eigenaar zegt dat het wel mag. Ik ken de honden namelijk niet, weet niet hoe ze zich op dat moment voelen en wat er gebeurd als mijn kind ze aait.
Zeker voor Sofie, 2,5 jaar, is het onduidelijk als ik zeg dat ze de ene hond wel mag aaien en de andere niet. De afspraak is dus dat het niet mag. Ze mag ook niet naar Jazz toe en laat haar met rust, ongeacht waar Jazz ligt of staat. Ik creëer vaste momenten waarbij ze wel samen iets leuks mogen doen, maar dan ben ik er bij en kan ik helpen en sturen waar nodig. En kan ik het stoppen als ik vind dat dat nodig is. Dit biedt veiligheid voor zowel de kinderen als de hond.
Stress-signalen uitleggen aan kinderen of juist niet?
Omdat het voor volwassen al heel lastig is om stress-signalen te leren (her)kennen is het voor kinderen nagenoeg onmogelijk en is het beter om dit pas op latere leeftijd uit te leggen. Natuurlijk is dit wel heel belangrijk, maar omdat deze signalen nog zo klein zijn, van alles kunnen betekenen en het afhankelijk is van de context waarin ze gezien worden, is dit nog echt te moeilijk voor ze en begin je eerst met de grote lijnen, voordat je in gaat op de details.
Ben dus heel duidelijk naar je kinderen toe in wat wel en niet mag en hou het zeker in het begin nog heel zwart-wit. Zorg dat kinderen en honden een eigen plek hebben waar ze kunnen spelen en slapen en waar ze elkaar met rust kunnen laten, eventueel met het gebruik van een kamerkennel of traphekje. Creëer op vaste momenten, als je zelf de rust en tijd hebt, leuke activiteiten met de kinderen en hond. En zorg dat je zelf weet waar de potientiele gevaren zitten tussen jouw kind en hond, zodat je op tijd kunt ingrijpen.
Ben je op zoek naar activiteiten die leuk, maar ook heel veilig zijn?
Meld je alvast aan voor mijn e-book. Binnen niet al te lange tijd zal deze verkrijgbaar zijn!
