We kennen allemaal wel die schattige fotoβs en filmpjes op social media waarin je een hond ziet die de grootste kindervriend is en alles met zich laat doen. Natuurlijk willen we allemaal die perfecte hond die leuk is met kinderen, maar de werkelijkheid is soms echt anders. Het moment dat je moet toegeven dat jouw eigen, lieve hond niet zo lekker gaat met kinderen is zo lastig, maar dit is wel heel belangrijk voor het proces. Jezelf in allerlei bochten wringen om het allemaal te willen laten lukken is niet te doen. Je doet dit uit liefde voor je hond en je kind, maar vergeet daarbij vaak compleet jezelf. Tot je jezelf op een moment keihard tegen komt. Iets wat ik zelf ook heb mogen ervaren en daarom graag met je wil delen. Want weet dat je niet de enige bent met een hond die moeite heeft met kinderen!
Ons verhaal

Jazz is bij mij gekomen toen ik zelf geen kinderen had, maar ook binnen de familie- en vriendenkring waren er nauwelijks kleine kinderen. Lastig om dus te socialiseren, maar waarom zou je ook als je ze toch niet in je eigen omgeving hebt, tot je in een bepaalde fase van je leven komt en er rondom je heen ineens allemaal kleine kinderen geboren worden. Toen werd het ineens toch heel lastig, aangezien ik de nodige spanning zag ontstaan bij Jazz.
Maar goed, met wat management kwam ik een heel eind, want na een paar uurtjes waren ze weer weg. Maar soms kwamen er ook kinderen die toch echt heel graag Jazz wilde aaien. Ik voelde een knoop in mijn maag, maar liet het maar toe, want ja anders had ik natuurlijk die hond die geen kindervriend was. Er zijn 2 momenten waarop ze in die tijd gegromd heeft naar kinderen. Ik schrok me kapot natuurlijk, maar de situaties waren duidelijk niet prettig voor haar en we waren duidelijk over een grens gegaan. Vervolgens ontstonden nog wel eens van die situaties en zei ik dat ze Jazz maar met rust moesten laten, omdat ze moe was of wat voor smoesje dan ook. Uitspreken dat ze kinderen niet zo prettig vond durfde ik niet, want wat zouden ze wel niet van me denken.
Tot het moment waarop ik zelf kinderen kreeg. Jazz vond ze natuurlijk die eerste per maanden prima te hebben. Ze lagen vooral in de box, op de arm, in de wagen of de maxi-cosi. Totdat de oudste ging kruipen. Die wilde natuurlijk alles ontdekken, kruipend naar de mand ed. Jazz vond dit, heel begrijpelijk, niet prettig en ik stond er de hele dag als een politieagent bij, want stel je voor dat er iets zou gebeuren. En dan komt het besef dat het zo echt niet langer kan. Zelf was ik helemaal gesloopt en ik werd daar geen leukere moeder en hondeneigenaar van.
Dit moest anders!
Met hulp van buitenaf, ik was toen wel instructeur, maar nog geen kind-hond professional, zijn we op zoek gegaan naar oplossingen en die waren er gelukkig voldoende.
Ik heb vanaf dat moment ook eerlijk uitgesproken naar mensen dat Jazz moeite heeft met kinderen. Wat een opluchting om dit uit te kunnen spreken!
Natuurlijk willen we allemaal dat onze hond die perfecte kindervriend is voor onze kinderen en worden deze verwachtingen ook geschept door social media en internet, maar weet dat je niet alleen staat! Dus mochten er zulke situaties zich voordoen en je weet niet hoe je deze kunt veranderen en wil je er voor zorgen dat het niet steeds erger wordt? Neem gerust contact met me op, want ik help je heel graag verder.