Hoe kun je kinderen betrekken bij de euthanasie zonder ze een trauma te bezorgen?
En dan komt er een moment dat je afscheid moet nemen van je liefste maatje. Hoe ga je hiermee om als je kinderen hebt?
Helaas heb ik dit 2 maanden terug mee gemaakt en ik wil dit graag met jullie delen, want ik vond het heftig, maar ook zo onwijs bijzonder hoe kinderen hiermee om gaan, ieder op zijn manier.
Ons verhaal
Zoals je misschien weet hebben we 2 kinderen, Jop van 5,5 en Sofie van 3 jaar. 2 Totaal verschillende kinderen in verschillende leeftijden.
Het moment van euthanasie kwam vrij onverwacht, dus helemaal voorbereid was ik niet.
Jop heb ik om 15.00u op school opgehaald en toen we thuis waren heb ik hem uitgelegd dat Jazz dood zou gaan. Hij voelt mij heel goed aan en barste in tranen uit, waarna meteen de vraag kwam of we dan een nieuwe kregen. Dat gaf mij een flinke lach op mijn gezicht natuurlijk. Zo mooi, zo puur en o zo eerlijk.
Hij houdt van duidelijkheid, dus heb ik hem uitgelegd wat er ging gebeuren. Alleen liep ik zelf vast, want hoe leg je uit dat een dierenarts je hond dood komt maken en dat als je nog eens naar een dierenarts gaat het niet wilt zeggen dat deze alleen dieren dood maakt.
Ik heb hem uitgelegd dat de dierenarts komt, omdat Jazz heel ziek is en het niet eerlijk is haar te laten lijden. De dierenarts heeft รฉรฉn speciale spuit, met een andere kleur vloeistof, die alleen maar gebruikt mag worden als dieren heel erg ziek zijn en niet meer beter kunnen worden. Dit snapte hij helemaal.
En dan was het wachten op de dierenarts en dat duurt lang voor iedereen. Voor de kinderen heb ik papier en stiften op de eettafel gelegd, zodat ze konden kleuren voor Jazz, als ze dat wilden.
In de tijd van het wachten heb ik verteld dat gecremeerd zal worden en nog voor ik uit kon leggen wat dit was zei Jop dat dit net zoiets was als die dino die bij de stenenwinkel staat. (In deze winkel staat een groot skelet van een dinosaurus). Dat vond ik goed gevonden en ik zei dat dit ergens wel klopt, waarna de vraag was of hij een botje van Jazz mee naar school mocht nemen om aan de klas te laten zien๐. Dit leek me niet zo een heel goed idee. Ik heb hem later ook de as laten zien, waarna hij lichtelijk teleurgesteld was dat het helemaal poeder was geworden.
Sofie is nog te jong om echt uit te leggen wat er ging gebeuren dus die heb ik gewoon haar ding laten doen. Die was vooral bezig met wat we die avond gingen eten.
Om 16.45u was de dierenarts er. Ik heb samen met de dierenarts een infuusnaaldje geprikt, waarna ze de narcose toediende. Jop kwam af en toe kijken en Sofie stond er met haar neus bovenop.
Bij de laatste injectie is Jop aan de eettafel gaan zitten en heeft een prachtige tekening gemaakt voor Jazz.
Toen ze was overleden is Jop blijkbaar nog uit zichzelf naar haar toe gegaan en heeft haar een dikke knuffel gegeven. Ik heb dit niet gezien, maar Maarten vertelde me dat.
Samen met Maarten heb ik Jazz naar het crematorium gebracht en heeft oma op de kinderen gepast.
Bij het opzetten van de kerstboom, ongeveer 4 weken na het overlijden zei Jop dat hij het zo jammer vond dat Jazz dit niet meer kon zien en dat ze er vorige kerst nog was.
Sofie snapt het niet zo goed, want laatst noemde ik de naam van Jazz en ging ze haar zoeken. Ik heb haar toen verteld dat Jazz dood is en niet meer terug komt. Daarna gaat ze ook weer door met haar dagelijkse bezigheden en is het okรฉ voor haar.
Ik vond het een zware, maar heel bijzondere reis om te maken. Ik heb Jazz natuurlijk gekregen toen ik alleen was en we hebben haar laten gaan als deel van ons gezin.
Zoals je hier kunt lezen is het dus heel afhankelijk van het kind en de leeftijd hoe het met dit soort zaken om gaat. Het is goed om er van tevoren al eens over na te denken als het zo ver is. Wil je de kinderen erbij? Of juist liever niet?
In deze blog deel ik tips over het afscheid nemen van een hond en ook hoe kinderen hiermee om gaan.
https://www.hondengezin.nl/gezondheid/het-moment-van-afscheid-nemen/
